ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΑ
Η παλαιοντολογία όπως διδάσκεται, αυτοδιαφημίζεται , και διαδίδεται μέσω της τέχνης και της ψυχαγωγίας, επιβάλλεται σαν μια αξιόπιστη επιστήμη, και δημιουργεί μια εντύπωση σταθερότητας των θέσεων που αντιπροσωπεύει, γεγονός όμως που όπως θα δούμε με παραδείγματα δεν ισχύει.
Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της επιστημονικής θεωρίας και της καλλιτεχνικής απεικόνισης του προϊστορικού κόσμου. |Στις παλιές απεικονίσεις δεινόσαυρων οι καλλιτέχνες τους αναπαριστούσαν με μορφή ερπετοειδή ενώ οι σύγχρονες πολλές φορές και με χαρακτηριστικά πτηνών, οι καινούριες σε αντίθεση με τις παλιές είναι μεν πιστές στο πως οι μυς και οι τένοντες περιβάλουν τον σκελετό αλλά μια τέτοια αναπαράσταση θα ήταν σωστή μόνο σε περίπτωση που ο σκελετός ήταν σωστά στημένος, σε παρόμοια περίπτωση όταν ο σκελετός είναι ελλιπής τότε πολλές φορές η ζωγραφιά του δεινοσαύρου που κοιτάζουμε βασίζεται σε συγγενικά είδη για να απεικονίσει πολύ βασικά και λειτουργικά μέλη όπως το κεφάλι ή τα χέρια ενώ πολλές φορές ένα χαρακτηριστικό μερικών δεινόσαυρων καταλήγει να εμφανίζεται σε περισσότερες απεικονίσεις μελών της ομάδας τους ενώ κάτι τέτοιο δεν το υποστηρίζουν ευρήματα. Όταν βρίσκονται τα απολιθώματα, αυτά είναι μπερδεμένα και πολλές φορές σπασμένα. Όπως έχει αποδειχτεί από πολλές μετακινήσεις στα διαγράμματα κατάταξης και επαναπροσδιορισμούς στην γεωγραφική κατανομή και αλλαγές στα ονόματα τους και μεταφορά ευρημάτων από το ένα είδος στο άλλο και γενικά ο κανόνας να είναι να έχουμε να κάνουμε με μη κατατοπιστικό αρκετά υλικό, φαίνεται ότι οι παλαιοντολόγοι αντί να κάνουν μια καλή ταφονομια και καταλογογράφηση των ευρημάτων, επιδίδονται σε μια αχαλίνωτη συμπερασματολογια με σκοπό να αποδώσουν στον τομέα τους απαντήσεις ,το ίδιο έγκυρες με αυτές των εφάμιλλων επιστήμων της παλαιοντολογίας.
Τα ζώα που έχουν απολιθωθεί και αριθμούν το δυναμικό του αρχείο των απολιθωμάτων αυξομειώνεται συνεχώς , καθώς αυτά από δεινόσαυροι γίνονται ψάρια η από χελώνες δεινόσαυροι , αλλάζοντας την εικόνα ενός έτσι και αλλιώς ελλιπούς προϊστορικού φανταστικού κόσμου που αποδίδεται, μέσω θεωριών περί μορφής και συμπεριφορών και αλληλεπιδράσεων που αλλάζουν όταν θα το αποφασίσει η είσπραξη της έκδοσης ενός ‘’ριζοσπαστικού ‘’ βιβλίου με ‘’ριζοσπαστικές’’ θεωρίες που επιβάλλονται στις μάζες σαν αλάνθαστος κανόνας για κάτι που κάνεις δεν ήταν εκεί να το δει ,και που στην ουσία δεν εξυπηρετούν τον σκοπό της σύλληψης της αληθείας αλλά την δικαιολόγηση των απολιθωμάτων που είναι αιρετικά και που από εκεί και έπειτα ( εφόσον η θεωρία έπιασε τόπο ) μπορούν να εμφανίζονται κατά συρροή και να μην προβληματίζουν.
. Ο πρώτος δεινόσαυρος, που βρέθηκε ποτέ δεν είναι άλλος από τον Ιγκουανόδωντα ο οποίος ανακαλύφθηκε από τον Βρετανό γεωλόγο Gideon Mantell. Ένας από τους πρώτους ελλιπείς σκελετούς που βρέθηκε στο Μειντστόουν στο Κεντ της Βρετανίας, περιείχε το πιο ιδιόρρυθμο χαρακτηριστικό της ανατομίας του τον αγκαθωτό αντίχειρα ,το γεγονός ότι υπήρχε ένας και όχι δυο οδήγησαν τον γεωλόγο να το τοποθετήσει στην μύτη σαν κέρατο. Ακόμη, αρχικά ο Ιγκουανόδωντας θεωρούνταν ότι είναι τετράποδος, ύστερα δίποδος και σήμερα ότι χρησιμοποιούσε και τους δυο τρόπους μετακίνησης .
Τα πρώτα χρόνια της παλαιοντολογίας τον 19ου αιώνα η άποψη που κυριαρχούσε ήταν ότι τα νέα αυτά ζώα που η γνώση μας για αυτά έρχονταν από τα απολιθώματα, αυτές οι δεινές σαύρες έπρεπε να αντιμετωπιστούν ταξινομικά σαν μια ομάδα, τα Δεινοσαύρια, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν δυο κύριες υποκατηγορίες τα Σαυρίσχια και τα Ορνιθίσχια. Κατά το 1920 ήταν αποδεκτή η άποψη ότι τα Δεινοσαύρια δεν ήταν ξεχωριστός κλάδος, και ότι τα Σαυρίσχια και τα Ορνιθίσχια ήταν δυο ανεξάρτητες ομάδες ζωών με ξεχωριστή καταγωγή από δυο διαφορετικά Ψευδοσούχια (ερπετά της Τριασσικής περιόδου),όντας και οι δυο ομάδες Αρχόσαυροι η λογική ήταν ότι δεν συγγένευαν παραπάνω μεταξύ τους από ότι με τους κροκόδειλους η τα πουλιά. Κι όμως αυτή η πεποίθηση ξανά άλλαξε, και σήμερα έχουμε επιστρέψει στο μοντέλο της ομοταξίας των Δεινόσαυρων με τις δυο τάξεις : Σαυρίσχια και Ορνιθίσχια.
Συνεχίζοντας τον κατάλογο των παρανοήσεων και τον μπερδεμάτων , ένα από τα πιο εντυπωσιακά Θηριόποδα είναι ο Θεριζινόσαυρος, κρίμα γιατί μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικός από ότι υποθέτουμε μιας και τα απολιθώματα του που έχουμε βρει είναι ελάχιστα. Τα απολιθώματα του που βρέθηκαν συμπεριλαμβάνουν και τα νύχια των μπροστινών άκρων του, τα οποία φτάνουν το 1 μετρό. Το αστείο είναι όμως ότι, 6 χρόνια μετά την ανακάλυψη τους αρχικά θεωρήθηκε από Ρώσο επιστήμονα ότι άνηκαν σε μεγάλο χελωνοειδές ερπετό.
Αρκετά εκατομμύρια χρόνια παλιότερα στην Κάμβρια περίοδο, ένας από τους κύριους θηρευτές των τότε θαλασσών ήταν ένα πλάσμα που λέγονταν Ανομαλοκάρις και έφτανε το εντυπωσιακό μέγεθος για την εποχή του του ενός μέτρου, το πρόβλημα είναι ότι δεν απολιθώθηκε επαρκώς και όταν αρχικά ανακαλύφθηκαν τα ‘’νύχια’’ του χωρίς τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του θεωρήθηκε ότι είχε βρεθεί γαρίδα. Η ιστορία επαναλήφθηκε δυο τρεις φόρες έως ότου ανακαλύφθηκαν τμηματικά σε άλλες τοποθεσίες τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του.
Το 1877 βρέθηκε από τον Othniel Charles Marsh ένας ελλείπεις σκελετός Απατόσαυρου δυο χρόνια μετά ονομάστηκε από τον ίδιο παλαιοντολόγο ένας άλλος Δεινόσαυρος που ο ίδιος θεώρησε καινούργιο είδος και γένος και τον ονόμασε Βροντόσαυρο.24 χρόνια μετά αλλά αρκετά για να αποκτήσει η λέξη Βροντόσαυρος καθημερινή χρήση η επιστημονική κοινότητα απεφάνθη ότι το όνομα Βροντόσαυρος είναι συνώνυμο με τον Απατόσαυρο και ότι επρόκειτο για ένα είδος και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείτε το πρώτο όνομα. με λίγα λόγια ο Βροντόσαυρος ο πιο διάσημος Δεινόσαυρος δεν υπήρξε ποτέ.
Η παλαιοντολογία όπως διδάσκεται, αυτοδιαφημίζεται , και διαδίδεται μέσω της τέχνης και της ψυχαγωγίας, επιβάλλεται σαν μια αξιόπιστη επιστήμη, και δημιουργεί μια εντύπωση σταθερότητας των θέσεων που αντιπροσωπεύει, γεγονός όμως που όπως θα δούμε με παραδείγματα δεν ισχύει.
Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της επιστημονικής θεωρίας και της καλλιτεχνικής απεικόνισης του προϊστορικού κόσμου. |Στις παλιές απεικονίσεις δεινόσαυρων οι καλλιτέχνες τους αναπαριστούσαν με μορφή ερπετοειδή ενώ οι σύγχρονες πολλές φορές και με χαρακτηριστικά πτηνών, οι καινούριες σε αντίθεση με τις παλιές είναι μεν πιστές στο πως οι μυς και οι τένοντες περιβάλουν τον σκελετό αλλά μια τέτοια αναπαράσταση θα ήταν σωστή μόνο σε περίπτωση που ο σκελετός ήταν σωστά στημένος, σε παρόμοια περίπτωση όταν ο σκελετός είναι ελλιπής τότε πολλές φορές η ζωγραφιά του δεινοσαύρου που κοιτάζουμε βασίζεται σε συγγενικά είδη για να απεικονίσει πολύ βασικά και λειτουργικά μέλη όπως το κεφάλι ή τα χέρια ενώ πολλές φορές ένα χαρακτηριστικό μερικών δεινόσαυρων καταλήγει να εμφανίζεται σε περισσότερες απεικονίσεις μελών της ομάδας τους ενώ κάτι τέτοιο δεν το υποστηρίζουν ευρήματα. Όταν βρίσκονται τα απολιθώματα, αυτά είναι μπερδεμένα και πολλές φορές σπασμένα. Όπως έχει αποδειχτεί από πολλές μετακινήσεις στα διαγράμματα κατάταξης και επαναπροσδιορισμούς στην γεωγραφική κατανομή και αλλαγές στα ονόματα τους και μεταφορά ευρημάτων από το ένα είδος στο άλλο και γενικά ο κανόνας να είναι να έχουμε να κάνουμε με μη κατατοπιστικό αρκετά υλικό, φαίνεται ότι οι παλαιοντολόγοι αντί να κάνουν μια καλή ταφονομια και καταλογογράφηση των ευρημάτων, επιδίδονται σε μια αχαλίνωτη συμπερασματολογια με σκοπό να αποδώσουν στον τομέα τους απαντήσεις ,το ίδιο έγκυρες με αυτές των εφάμιλλων επιστήμων της παλαιοντολογίας.
Τα ζώα που έχουν απολιθωθεί και αριθμούν το δυναμικό του αρχείο των απολιθωμάτων αυξομειώνεται συνεχώς , καθώς αυτά από δεινόσαυροι γίνονται ψάρια η από χελώνες δεινόσαυροι , αλλάζοντας την εικόνα ενός έτσι και αλλιώς ελλιπούς προϊστορικού φανταστικού κόσμου που αποδίδεται, μέσω θεωριών περί μορφής και συμπεριφορών και αλληλεπιδράσεων που αλλάζουν όταν θα το αποφασίσει η είσπραξη της έκδοσης ενός ‘’ριζοσπαστικού ‘’ βιβλίου με ‘’ριζοσπαστικές’’ θεωρίες που επιβάλλονται στις μάζες σαν αλάνθαστος κανόνας για κάτι που κάνεις δεν ήταν εκεί να το δει ,και που στην ουσία δεν εξυπηρετούν τον σκοπό της σύλληψης της αληθείας αλλά την δικαιολόγηση των απολιθωμάτων που είναι αιρετικά και που από εκεί και έπειτα ( εφόσον η θεωρία έπιασε τόπο ) μπορούν να εμφανίζονται κατά συρροή και να μην προβληματίζουν.
. Ο πρώτος δεινόσαυρος, που βρέθηκε ποτέ δεν είναι άλλος από τον Ιγκουανόδωντα ο οποίος ανακαλύφθηκε από τον Βρετανό γεωλόγο Gideon Mantell. Ένας από τους πρώτους ελλιπείς σκελετούς που βρέθηκε στο Μειντστόουν στο Κεντ της Βρετανίας, περιείχε το πιο ιδιόρρυθμο χαρακτηριστικό της ανατομίας του τον αγκαθωτό αντίχειρα ,το γεγονός ότι υπήρχε ένας και όχι δυο οδήγησαν τον γεωλόγο να το τοποθετήσει στην μύτη σαν κέρατο. Ακόμη, αρχικά ο Ιγκουανόδωντας θεωρούνταν ότι είναι τετράποδος, ύστερα δίποδος και σήμερα ότι χρησιμοποιούσε και τους δυο τρόπους μετακίνησης .
Τα πρώτα χρόνια της παλαιοντολογίας τον 19ου αιώνα η άποψη που κυριαρχούσε ήταν ότι τα νέα αυτά ζώα που η γνώση μας για αυτά έρχονταν από τα απολιθώματα, αυτές οι δεινές σαύρες έπρεπε να αντιμετωπιστούν ταξινομικά σαν μια ομάδα, τα Δεινοσαύρια, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν δυο κύριες υποκατηγορίες τα Σαυρίσχια και τα Ορνιθίσχια. Κατά το 1920 ήταν αποδεκτή η άποψη ότι τα Δεινοσαύρια δεν ήταν ξεχωριστός κλάδος, και ότι τα Σαυρίσχια και τα Ορνιθίσχια ήταν δυο ανεξάρτητες ομάδες ζωών με ξεχωριστή καταγωγή από δυο διαφορετικά Ψευδοσούχια (ερπετά της Τριασσικής περιόδου),όντας και οι δυο ομάδες Αρχόσαυροι η λογική ήταν ότι δεν συγγένευαν παραπάνω μεταξύ τους από ότι με τους κροκόδειλους η τα πουλιά. Κι όμως αυτή η πεποίθηση ξανά άλλαξε, και σήμερα έχουμε επιστρέψει στο μοντέλο της ομοταξίας των Δεινόσαυρων με τις δυο τάξεις : Σαυρίσχια και Ορνιθίσχια.
Συνεχίζοντας τον κατάλογο των παρανοήσεων και τον μπερδεμάτων , ένα από τα πιο εντυπωσιακά Θηριόποδα είναι ο Θεριζινόσαυρος, κρίμα γιατί μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικός από ότι υποθέτουμε μιας και τα απολιθώματα του που έχουμε βρει είναι ελάχιστα. Τα απολιθώματα του που βρέθηκαν συμπεριλαμβάνουν και τα νύχια των μπροστινών άκρων του, τα οποία φτάνουν το 1 μετρό. Το αστείο είναι όμως ότι, 6 χρόνια μετά την ανακάλυψη τους αρχικά θεωρήθηκε από Ρώσο επιστήμονα ότι άνηκαν σε μεγάλο χελωνοειδές ερπετό.
Αρκετά εκατομμύρια χρόνια παλιότερα στην Κάμβρια περίοδο, ένας από τους κύριους θηρευτές των τότε θαλασσών ήταν ένα πλάσμα που λέγονταν Ανομαλοκάρις και έφτανε το εντυπωσιακό μέγεθος για την εποχή του του ενός μέτρου, το πρόβλημα είναι ότι δεν απολιθώθηκε επαρκώς και όταν αρχικά ανακαλύφθηκαν τα ‘’νύχια’’ του χωρίς τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του θεωρήθηκε ότι είχε βρεθεί γαρίδα. Η ιστορία επαναλήφθηκε δυο τρεις φόρες έως ότου ανακαλύφθηκαν τμηματικά σε άλλες τοποθεσίες τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του.
Το 1877 βρέθηκε από τον Othniel Charles Marsh ένας ελλείπεις σκελετός Απατόσαυρου δυο χρόνια μετά ονομάστηκε από τον ίδιο παλαιοντολόγο ένας άλλος Δεινόσαυρος που ο ίδιος θεώρησε καινούργιο είδος και γένος και τον ονόμασε Βροντόσαυρο.24 χρόνια μετά αλλά αρκετά για να αποκτήσει η λέξη Βροντόσαυρος καθημερινή χρήση η επιστημονική κοινότητα απεφάνθη ότι το όνομα Βροντόσαυρος είναι συνώνυμο με τον Απατόσαυρο και ότι επρόκειτο για ένα είδος και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείτε το πρώτο όνομα. με λίγα λόγια ο Βροντόσαυρος ο πιο διάσημος Δεινόσαυρος δεν υπήρξε ποτέ.
