Μύθοι , Θεωρίες και Επιστήμη

Πως ασύνδετοι ιστορικά πολιτισμοί έχουν τα ιδία μυθολογικά πλάσματα;

 Αναγνωρίζονται στους δράκους, έτσι όπως απεικονίζονται στην λαϊκή τέχνη, στα αρχαιολογικά ευρήματα, και γενικά στα δείγματα κουλτούρας  λαών,  χαρακτηριστικά που τους δίνουν  μορφές στερεοτύπες για κάθε παράδοση , που όμως απεικονίζουν το ίδιο πλάσμα, ένα ερπετοειδές ζώο μεγάλων διαστάσεων το όποιο αν κρίνουμε από το μύθο και την μορφή  έχει σαρκοφαγικές συνήθειες. Υπάρχει πολύ διαδεδομένη η πεποίθηση ότι ο δρακός  σαν  μύθος προήλθε από την ανακάλυψη απολιθωμάτων  δεινόσαυρων, γιατί υπάρχει όμως μόνο αυτή η εικόνα ; Οι δεινόσαυροι δεν ήταν μόνο σαρκοφάγοι. Ούτε ήταν πάντα μεγάλων διαστάσεων , γιατί δεν έδωσαν οι άλλες πολυάριθμες ομάδες δεινόσαυρων παρόμοιούς μύθους ;

Η λέξη δράκος είναι ελληνική και όχι ξενόφερτη. Μύθοι περί δράκων  διαδραματίζονται στην Αρχαία Ελλάδα, ενώ  στην Ελλάδα δεν υπήρξαν απολιθώματα δεινόσαυρων (επειδή τον μεσοζωικό αιώνα που μεσουρανούσαν οι δεινόσαυροι αυτό που σήμερα είναι Ελλάδα τότε ήταν μέρος μίας μεγάλης προϊστορικής θάλασσας που έχει ονομαστεί Τηθύς). Οι επιστήμονες που λένε αυτές τις θεωρίες, καταλογίζουν στους αρχαίους ότι τα Ελληνικά απολιθώματα του τεταρτογενούς και τριτογενούς, δηλαδή μετά το μεσοζωικό και τους δεινόσαυρους , σχετίστηκαν με τους κύκλωπες και τους τιτάνες. Όχι ότι μας έκαναν να δημιουργήσουμε τους μύθους μας  περί τιτάνων και κυκλώπων, αλλά ότι τα απολιθώματα εξηγηθήκαν με βάση τον μύθο .Αυτές οι θεωρίες  αντλούν αληθοφάνεια από την εικόνα για τον μη εξελιγμένο σε τεχνικά ζητήματα αρχαίο Έλληνα, ο όποιος ζει σε ένα υποανάπτυκτο από τεχνολογικής απόψεως κόσμο, ο όποιος κατά συνέπεια δεν μπορεί να ξεχωρίσει το μηρό ενός ελέφαντα από αυτό ενός γίγαντα και απλώς εστιάζει στο μέγεθος, σφάλει και αναγνωρίζει το κρανίο ενός μαμούθ σαν κύκλωπα, επειδή αυτό έχει μια τρύπα στην μέση για την προβοσκίδα που αυτός αγνοεί, ενώ παραβλέπει τους δυο τεραστίους χαυλιόδοντες.

Αν μελετήσουμε την ανατομία των δράκων, παρατηρούμε ότι μπορούν πολύ εύκολα να χωριστούν σε δυο ομάδες, στους φτερωτούς(δυτικούς ) και στους μη φτερωτούς (ανατολικούς-Κινέζικους), αν υποθέσουμε  ότι οι δράκοι είναι πραγματικά ζώα που κάποτε υπήρξαν, άρα υπακούν στους νομούς της εξέλιξης,  έχουμε να κάνουμε με ζώα που παρουσιάζουν τέσσερα άκρα και όταν φέρουν φτερά έξι άκρα… δεν υπάρχει όμως κανένα χερσαίο σπονδυλωτό  ζώο με τέταρτο άκρο και άνω, είτε από το αρχείο των απολιθωμάτων είτε εξαφανισμένο κατά την ιστορία, είτε όχι( αν εξαιρέσεις βεβαία τα σαρκοπτερυγια και τα συγγενικά τους ειδή, μια ομάδα εξαφανισμένων ψαριών στα όποια τα πτερύγια τους παρουσίαζαν λοβούς που υποθέτουμε ότι τα βοηθούσαν να στηρίζονται για κάποιου είδους προϊστορικό στοιχειώδες περπάτημα στην ξηρά , κάτι που δεν ισχύει με τον συγγενικό τους κοιλάκανθο που παρουσιάζει παρόμοια ιδιομορφία στα έξι πτερύγια στα πλευρά του και το δεύτερο ραχιαίο  του, που επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας, ο όποιος όμως ζει σε σημαντικό βάθος)όποτε το αδύνατο ενός  τέτοιου υποθετικού εξελικτικού άλματος  (άκρα που υποστηρίζουν τα μεμβρανώδη φτερά )ισοδυναμεί με παραμονή των φτερωτών δράκων στην σφαίρα του μύθου.